Via een opmerking op Facebook word ik herinnerd aan mijn laatste hele triathlon: de Challenge Almere-Amsterdam 2015. Ik las mijn blog en ik schiet er vol van.
Ineens besef ik mij hoeveel ik het mis. Ik mis het gevoel van fit zijn, snelle 100tjes te kunnen zwemmen, uren kunnen fietsen en hardlopen. Gewoon weg kunnen gaan van huis om te gaan trainen. Ik mis de toertochten, ik mis de wedstrijden.
Doordat ik nu weer werk is het enorm zoeken wanneer ik een beetje kan bewegen. Ik word blij van sporten. Ik kan het niet missen. Dat maakt ook wel weer dat ik me een beetje schuldig voel tegenover de kleinste grootste liefde in mijn leven.
We hebben bewust gekozen voor een kindje en we zijn enorm blij met haar. Ik zou haar niet meer kunnen missen!
Tijdens mijn zwangerschap ben ik heel lang in beweging gebleven. Tot aan de bevalling. Toen dacht ik ook steeds dat ik dit jaar best wel de hele triathlon zou kunnen doen. What was I thinking?! Soms moet je dingen gewoon meemaken om te beseffen hoe intensief ze zijn. Zorgen voor een kleine baby is intensief.
De meest gestelde vraag afgelopen twee weken is: ‘Slaapt ze al door?’. Ze heeft een poosje doorgeslapen van 21-6. Maar ons prulleke groeit zo goed en hard dat ze momenteel weer een voeding nodig heeft in de nacht. Dus nu moet ik de vraag beantwoorden met: ‘Nee, ze slaapt niet door’. En dat kost energie. Maar mijn hart stroomt over van liefde wanneer ik dat blije koppie zie in de ochtend.
Omdat het Vera niet gelukt is aan mijn borst te drinken ben ik fulltime aan het kolven voor haar. Ik wil haar een zo goed mogelijke start meegeven. Dit is ook enorm intensief. Want naast de zorg voor Vera ben ik ook 5 keer per dag 30-45 minuten kwijt aan het kolven. Ik probeer het vol te houden tot ze zes maanden is. Hierin kan ik mooi gebruik maken van mijn sporters mentaliteit: doorzetten en niet opgeven!
Martijn wil ook graag trainen. Hij gaat dit seizoen voor op mij. Immers doet hij aan onder andere de eredivisie mee. We proberen het wel zo op elkaar af te stemmen dat ik ook in beweging kan blijven. Op de momenten dat het kan ga ik lekker naar buiten. Rustig fietsen is nu een feest zo in de bloeiende polder!
Om niet helemaal het gevoel te verliezen met de sport heb ik afgelopen weken aan twee ‘wedstrijden’ meegedaan. De eerste was 19 maart: de Lenteloop. Hier liep ik vijf kilometer. Ik liep ontzettend goed. Tot twee kilometer. ‘Wauw, dit ga ik volhouden tot de finish!’ dacht ik. 500 Meter verder moest ik echt even op adem komen. Haha, mijn conditie is nog niet top! Na eventjes wandelen kon ik weer verder. Nèt niet onder het halve uur kwam ik over de finish. Dik tevreden mee zo 10,5 week na de bevalling.
Omdat mijn triathlon vereniging (TVA) weer een clubkampioenschap zou organiseren had ik mij al snel ingeschreven voor de lange tijdrit op 15 april. 42,8 km. Waarom wilde je meedoen? Nou…in 2016 ben ik clubkampioen geworden en ik vond dat ik op zijn minst moest proberen mijn titel te verdedigen. Door te weinig deelnemers is het clubkampioenschap geannuleerd. Maar de inschrijving stond al. Onder het mom ‘als je het niet probeert weet je zeker dat het niet lukt’ besloot ik toch mee te doen. Uitstappen kan altijd.
Ik sprak met mezelf af dat als ik over de eerste ronde <30km/u gemiddeld zou rijden ik niet de tweede ronde in zou gaan. Tja…ik had 29,8 gemiddeld. Afgerond 30. Dus als vanzelf stuurde ik de volgende ronde in. Daar kreeg ik in de laatste 8km spijt van. Wat was het harken. Steeds lichter schakelen. Mijn benen wilden echt niet meer. Ze zeggen dat je na een bevalling beter af kan zien. Ik moet dat stukje nog meemaken! Ik heb nog nooit zo langzaam deze tijdrit meegedaan. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan. En toch heb ik er van genoten! Ik vond het zo leuk om weer even me in het zweet te mogen werken! Heerlijk!
Om toch weer een beetje structuur in het trainen te krijgen ga ik vanaf mei proberen weer op schema’s te trainen. Ben benieuwd of het gaat lukken!
Wat de rest van dit seizoen gaat brengen? In elk geval de sprint stayer wedstrijd van de Duin Triathlon. Vanaf dit seizoen maak ik deel uit van de TTW Ladies, terug op mijn oude honk. De club waar het ooit begonnen is.
Verder weet ik het nog niet! Ik denk gewoon maar lekker fit worden!
(foto credits: Christie Brouwer, André Prins en Ingrid Hardorff)