Trotser dan trots!

 

1 dag na het challenge weekend vorig jaar schrijf ik mij in voor de halve triathlon dit jaar. ‘Mooi doel om weer naar toe te trainen’, dacht ik. Menigeen verklaard me voor gek. ‘Onverstandig zo kort na de bevalling, je weet niet hoe je eruit komt, een baby, werken èn trainen dat is echt een onmogelijke combinatie.’ Dat heb ik me allemaal gerealiseerd. Ik was bijna de enige die er toen in geloofde dat ik 8 maanden na de geboorte van onze dochter een halve triathlon misschien toch zou kunnen volbrengen. Afzeggen kan altijd.

Vera is geboren op 3 januari 2017 en ik herstel goed van de bevalling. Na 2 weken fiets ik weer een klein rondje om er even uit te zijn en na 6 weken trek ik mijn hardloopkleding en -schoenen aan om 10x 1 minuut te gaan hardlopen. Het trainen gaat moeizaam. De combinatie baby, slapeloze nachten, borstvoeding volledig afkolven en later ook weer werken is enorm pittig. Martijn stimuleerde mij om er toch steeds uit te gaan om te bewegen.

En hij heeft gelijk gehad. Elke keer wanneer ik buiten was genoot ik bijna elke keer. Ik ben ook wel eens huilend thuis gekomen, omdat ik ‘verdorie’ nog niet eens 10 minuten achter elkaar kon hardlopen na 4 weken trainen. Nu ik geen borstvoeding meer geef realiseer ik mij dat dat echt enorm veel energie gekost heeft. Meermalen wilde ik de kolf het raam uitsmijten. En toch ging ik door, omdat Vera er zo lekker op groeide. En omdat ik niet graag op geef. Sportersmentaliteit?

Martijn en ik hebben bewust gekozen voor een kindje. We hebben ook duidelijk tegen elkaar uitgesproken dat ons kind niet de dupe gaat zijn van onze sportieve ambities. Oftewel we willen zo min mogelijk oppas buiten de werkdagen om, omdat wij zo nodig moeten sporten. De weken verstrijken, we vinden een mooie balans waarbij voor Vera zoveel mogelijk rust en regelmaat is.
Het bewegen begint weer zowaar op trainen te lijken. Zwemmen gaat relatief makkelijk, hoewel de tempohardheid er nog lang niet is. Fietsen lukt goed. Alleen het hardlopen…dat blijft een dingetje.

Twijfels
In juli beginnen de twijfels te komen voor de halve triathlon. Is het wel zo’n goed idee? Ik heb geen lichamelijke klachten als gevolg van de zwangerschap. Maar…ik kan nog niet eens een uur achter elkaar hardlopen! Een halve marathon is dan best ver. Dat doe je niet even.
Ik meld Gonny dat ik stop met haar schema’s en niet de halve ga doen. Twee dagen later app ik haar weer. Starten zou toch wel heel gaaf zijn. Gonny vindt het niet verstandig, omdat ik tegen die tijd veel te weinig kilometers in de benen heb. Maar als ik het dan toch wil proberen, dan wil ze wel dat ik zo goed als mogelijk er naar toe kan trainen. En in goed overleg bouwen we voort.

Het is 1 augustus en ik loop voor het eerst een uur achter elkaar. Met moeite. Maar ik heb het wel gedaan. Waar ik met name tegenaan loop is dat ik voorheen na het trainen en huishouden lekker op de bank kon ploffen en rust had. Nu kan dat niet meer. Ik fiets bijvoorbeeld op de tacx wanneer Vera slaapt. Als ik klaar ben, wordt zij weer wakker en is er weinig uitrusten bij. Dat geeft niet, maar je moet het eerst meemaken om te realiseren dat de balans inspanning-ontspanning nu toch echt anders is geworden.

Twee weken voor D-day ben ik ontzettend gespannen. Ik zie er tegenop. Ik besef me dat het echt geen makkie gaat worden. In mijn achterhoofd weet ik dat ik ook kan uitstappen als het niet gaat. Ik doe de kwart triathlon van Weesp. Deze gaat ontspannen en goed. Dat geeft mij vertrouwen voor de week er op. In de loop van de week vallen alle onzekerheden van mij af. Het weer werkt niet mee en ik overweeg zelfs om niet te starten wanneer het weer echt enorm slecht gaat zijn. In de loop van de week worden de voorspellingen alsmaar beter. Ik ga starten, zie waar het schip strand en ik ga er van genieten!

D-Day
Dan is het toch eindelijk 9 september. In alle vroegte rijden we naar de Esplanade. Daar check ik mijn fiets in en loop ik nog even naar mijn tasjes (die ik de dag ervoor inleverde) met fiets- en hardloopspullen. Alles hangt nog keurig op zijn plek. Omdat het regent, niet heel warm is en mijn start nog zo’n 2 uur duurt, zijn Martijn en ik in de warme schouwburg gaan zitten. Het krioelt daar van de atleten. De ene kijkt mogelijk nog meer gespannen dan de ander. Ik zit er aardig relaxed bij. Om 8:15 besluit ik mijn wetsuit aan te doen en we begeven ons naar buiten. Dikke kus van Martijn. Ik schuifel langzaamaan helemaal naar voren in het vak. Als de startkooi open gaat is het nog zo’n 7 minuten voor de start. Ik twijfel of ik het water al in zal gaan, maar er was niet veel keus met zoveel atleten achter mij die wel het water in willen. Koud! Ik zwem wat heen en weer. De vrijwilligers, die op een bodyboard de startlijn bewaken, liggen al een uur in het water en zijn inmiddels blauw aangelopen. Respect dat ze het volgehouden hebben!
Langzaamaan begin ik te klappertanden, maar dan mogen we weg.

Net als andere jaren mis ik de groep voor mij en zwem in mijn eentje op kop van een ander groepje. Ik blijk ook nog eens verkeerd te zwemmen, gezien iemand in een kano mij net niet met de peddel mept om mij de andere kant op te laten gaan. Lekker ontspannen kom ik na 31 minuten het water uit en neem de tijd om te wisselen. Rustig aan!

Tijdens het fietsen heb ik wat moeite om een fijn ritme te vinden. Ik doe het hele seizoen alles op gevoel, dus ik heb ook niks aan de metertjes op mijn fiets en mijn hartslagmeter heb ik niet om. Na 40 kilometer krijg ik al pijn in mijn benen en ik heb het niet zo warm. ‘Dit gaat een lange dag worden’, denk ik, ‘Ik moet iemand zoeken om op afstand mee te rijden’. Dan komt er een dame voorbij gefietst. Zij rijdt net iets harder dan ik doe en ik besluit om aan te haken. Het is nog best lastig om de juiste afstand te bewaren. Dan zit ik er te kort op en vervolgens moet ik weer aanzetten omdat ik er af dreig te wapperen. De pijn in de benen verdwijnt. Ik geniet enorm. Onderweg zwaai ik vrolijk naar iedereen die ik tegenkom en ken. Wat gezellig zoveel bekenden weer langs de kant!
Wanneer we op weg zijn naar de wisselzone ga ik even naast haar fietsen om haar te bedanken. Iemand in het vizier houden helpt! Niet verwacht, maar na iets meer dan 3 uur ben ik terug op de Esplanade.

Ik neem ontzettende lange plaspauze en wissel wederom rustig. En dan begint hetgeen waar ik het meeste tegenop zag: de halve marathon.  De benen voelen nog verrassend goed.
Met een lekker tempo draaf ik de eerste ronde. Martijn staat klaar met een gelletje en ik kan zeggen dat het lekker gaat. Voor mijn gevoel heb ik de hele weg met een glimlach gelopen. 
In de laatste ronde krijg ik het wat zwaar. Dan merk ik toch echt dat ik te weinig lange duurlopen heb kunnen doen. Mijn langste duurloop is uiteindelijke anderhalf uur geweest. Ik ging niet weg op een tijd, maar al rekenend in de laatste ronde besefte ik mij dat ik onder de 6 uur zou kunnen finishen. Het enige wat ik moest doen was het tempo boven de 9 km/u houden.

Vanaf het ziekenhuis richting de finish heb ik een feestje gevierd. Man o man, wat was ik blij! I made it to the finishline! Ik was al aan het juichen 🙂

Geheel onverwacht staat Martijn daar met Vera in zijn armen. Ik had van te voren wel gevraagd aan de organisatie of het finishen met je kind mag, aangezien de nieuwe ITU regel is dat het niet meer mag. En het mocht; de Challenge Family heeft daar dispensatie voor! Donderdags voor de wedstrijd besloten we om Vera lekker bij opa en oma te laten. Mijn finish zou precies in haar slaaptijd vallen. Blijkbaar wilde Vera het niet missen: ze wilde niet slapen. Haar opa en oma besloten toen om naar de Esplanade te komen.

Wat bijzonder en fijn om met onze grootste kleinste liefde te mogen finishen!

 

Nu goed herstellen. Het is toch wel een aanslag op de bovenbenen geweest. Trap op en af met een baby van bijna 9 kilo in je armen is niet fijn!

Het was weer een heel avontuur dit seizoen. Eentje om in de boeken te schrijven om nooit meer te vergeten. Het lichaam en geest kan veel, zolang je er maar goed naar luistert!

Fotocredits: Sharon Zuijdervliet,  André Kwakernaat, Evert Woutersen, Jan Scholten, Ingrid Hardorff