Het jaar is alweer 3 maanden oud. Voor ons begon het jaar met de verjaardag van onze lieve, ondeugende, stralende Vera. Gevolgd door een fantastische vakantie naar Thailand. We waren hier niet voor de eerste keer. Wèl waren we hier voor de eerste keer met Vera. Ontzettend spannend van te voren of alles goed zou gaan. Gelukkig is alles goed gegaan. Zowel het vliegen heen als terug zonder huilen. Op vakantie dikke pret met elkaar en aan het einde van de vakantie kon Vera eindelijk kruipen.
Vlak voor de vakantie had ik een stevig trainingsblok gehad. Met als doel in de vakantie lekker uitrusten. Op wat zwem’trainingen’ in de zee en rompoefeningen na, heb ik dan ook niks gedaan. Na de vakantie ging het trainen niet zo lekker. In plaats van uitgerust te zijn, had ik het idee opnieuw te moeten beginnen. De basis is dus nog niet stevig genoeg om er even 3 weken uit te piepen.
Zo’n 3 weken na de vakantie krijg ik flink de griep te pakken. 4 dagen koorts, is 8 dagen niet trainen nadat de koorts weg is en zo trainde ik pas na 2 weken weer. En sindsdien is het bal. Het trainen gaat helemaal niet lekker.
Eerlijk is eerlijk: voor het eerst sinds lang heb ik er mentaal last van dat het trainen niet zo gaat als ik wil. Het frustreert me ook dat ik train en er niet voor beloond wordt of zo. Mijn tempo wordt niet beter bij dezelfde hartslag.
Ik weet wel…ik ben net moeder geworden. Hoezo net? Ze is al 15 maanden. Het ontzwangeren begint zodra je stopt met de borstvoeding. Nou, ik ben inmiddels 8 maanden verder.
Eerder had ik ook wel periodes dat het even niet lekker ging. Na die periode volgde dan een periode dat alles vanzelf ging. En dat herhaalde zich met een steeds beter wordende conditie. Voor mijn gevoel was ik vorig jaar om deze tijd zelfs fitter dan nu. Ergens weet ik dat het onzin is. Ik werkte toen nog niet. Ik kon sporten zonder enige verwachtingen.
Er moet een knop om in mijn hoofd. Vanmorgen ben ik zonder hartslagmeter gaan trainen. Gewoon op gevoel. De eerste 15 minuten waren ronduit stom. En ineens volgde een heel klein stukje waarin ik de oude hardloopflow voelde. Heel kort was het maar, want zodra ik het mij realiseerde was het alweer weg. Ik had ook gewoon niet moeten nadenken toen!
Dat denken is mijn grootste valkuil altijd. Samen met onzekerheid. Gaat het trainen goed, merk ik verbetering, dan zit ik in een positieve flow en denk ik niet zo veel na. Dan voel ik me sterk en zelfverzekerd. Nu gaat het minder en denk ik na. Ik voel mezelf onzeker worden. Ik denk na of ik wel wedstrijden wil doen binnenkort, want ik kan het toch allemaal niet meer. De tijdrit heb ik mij niet voor ingeschreven, want wie doe ik er een plezier mee om in slakkengang over het parcours te gaan. En de toertocht met de TTW Ladies voor volgende week heb ik afgezegd, want ik hou ze toch alleen maar op. Ik heb mijn ingeschreven voor de hele triathlon van Almere dit jaar. Maar ook daar begin ik over te twijfelen, want wat zullen anderen denken als ik wel start en ik doe er weer 13 uur over? Vind ik het zelf wel leuk om op die manier mee te doen? Maar ja eigenlijk mag ik niet klagen, want er zijn ook mensen die niet kunnen sporten en het wel heel graag willen.
Erg vermoeiende gedachten.
Het opbouwen na de zwangerschap ging in eerste instantie heel voorspoedig. Inmiddels loop ik er toch wel wat tegenaan dat een stapje er bovenop minder snel gaat dan ik zou willen. Ik zal een weg moeten vinden om het te gaan accepteren. Ik ben alleen nog zoekende hoe. Ondertussen zie ik ook wel kleine lichtpuntjes.
Die flow, ondanks dat het maar heel kort was, is er nog!
