Op mijn verjaardag 27 mei is de Duin Triathlon. Net als vorig jaar aan de start voor de 2e Divisie uitkomend voor de team TTW. Ik heb er zin in, hoewel ik tegen het stayeren op zie. Ik mag niet op mijn fijne roze tijdritfiets, maar moet op mijn racefiets. Die ik eigenlijk zoveel mogelijk mijd omdat ik er niet lekker op fiets. Maar goed, 20 kilometer red ik er wel op!
Voor het zwemmen en lopen weet ik niet wat ik kan verwachten. De ene keer gaat het super en de andere keer voor geen meter.
Ik merk al bij vertrek thuis dat ik er niet goed bij ben met mijn hoofd. Hartslagmeterband vergeten en ook mijn chip ligt thuis nog netjes in de het mandje met wedstrijdbenodigdheden… Gelukkig heeft Ingrid een extra chip bij zich en deze kan aan mij gekoppeld worden. En die hartslag…jammer dan!
Aangekomen ontvang ik veel felicitaties. Gezellig! Ruim op tijd is alles klaar voor de start. Even kort inzwemmen om af te koelen en op tijd staan we in het startvak. Normaal gesproken ga ik altijd ergens aan de buitenkant staan om zo niet in het gewoel te komen en ik buitenom naar voren kan zwemmen. Meestal mis ik dan de groepjes, dus nu ben ik in het midden vooraan gaan staan. Na een renstart duik ik naar voren en begin zo hard als ik kan te zwemmen. Veel klappen incasserend zwem ik goed naar voren. Ik zie dat er niet veel dames voor mij liggen en zwem naar een paar benen. Daarvoor zie ik nog iemand zwemmen en ik overweeg de oversteek te maken, maar eigenlijk lig ik hier wel goed en zwem lekker mee in de benen. Wanneer ik als 5e op de kant sta ben ik wel een beetje verbaasd. Met maar 2x in de week zwemmen had ik er niet te veel van verwacht, maar blijkbaar had ik een goede zwemdag!
Ik kan niet op mijn fiets springen, dus de dame waar mee ik het water uit kom en de dame die achter mij zit rijden zo weg. Jammer, maar wachten op de volgende groep! Ik hoor van verre geschreeuw: ‘Aanzetten Mar, aanzetten!’ Ik hoor Astrid, mijn teamgenoten schreeuwen zoals we hadden afgesproken. Ik schakel een tandje bij en begin keihard te fietsen. Ik pik aan. Astrid commandeert dat iedereen moet meedraaien, maar ik hijg en zeg dat ik aan het elastiek zit. ‘Ik doe jouw beurt wel!’ WAUW, als dat geen teamspirit is!? Super! Na het keerpunt op 5km lig ik er af. Dit is mooi op film vast gelegd:
https://www.facebook.com/triathlonalmere/videos/1714257295276290/
Dit is eigenlijk hoe het hele fiets onderdeel gaat. Ik zie groepjes aankomen, zet enorm aan…probeer aan te pikken en voor ik het weet lig ik er al weer af. Intervallen tijdens de wedstrijd. In de laatste 2 kilometer of zo kan ik in een grote groep blijven rijden. Daar fietst ook teamgenoot Ingrid in. Zij vertelt dat ze is gevallen bij het verlaten van de wisselzone. Haar ribben en heup doen zeer. Balen!
Aardig leeg wissel ik mijn fiets om voor mijn loopschoenen. Ingrid en ik lopen samen op. Maar Ingrid heeft te veel last en loopt iets rustiger door. Ik probeer nog te versnellen, maar er zit niet zo veel in vandaag als ik gehoopt heb. Zo goed als ik kan loop ik door en haal nog 2 dames in. Dat is altijd goed voor het moraal 😉
Ergens in de middenmoot finish ik. Aanvankelijk wel tevreden, maar als ik dan de tijden vergelijk met vorig jaar dan ben ik toch teleurgesteld. Nauwelijks sneller, terwijl ik toen nog geen 5 maanden daarvoor bevallen was.
De zondagmiddag laat ik mijn humeur hierdoor beinvloeden. Dat is jammer. En zo wil ik helemaal niet sporten. Gelukkig sprak ik nog 2 andere moeders die mijn gevoel herkennen: het moeilijk kunnen accepteren dat het niet meer is zoals het sporten was en misschien ook nooit meer wordt.
Misschien is deze acceptatie moeilijk omdat ik van ver heb moeten komen voordat het eindelijk eens wat beter ging. Toen kwam Vera en nu voel ik mij soms weer zoals toen. Een heel andere reden; een reden waar ik niet meer zonder kan. Maar wel eentje waar ik blijkbaar toch nog echt mijn nieuwe ‘ik’ in moet vinden.