Ergens voelt het als falen, zwak. Ik heb mij afgemeld voor de Challenge Almere 2018. Het lukt niet om alle ballen hoog te houden. Fysiek zou ik het misschien wel aan kunnen. Maar mentaal kan ik het dit jaar niet opbrengen om zoveel uren te trainen. En die uren heb je gewoonweg nodig om op een leuke manier aan de finishlijn te komen.
De ervaring om met een niet optimale voorbereiding aan de start te staan heb ik. Ik voelde mij toen hetzelfde als nu. Tegen beter weten in ben ik destijds toch gestart…wat eindigde in een DNF (did not finish). En ik heb al eens eerder de ervaring opgedaan om door te zetten toen het zwaar was. De finish is toen behaald. Heb ik er van genoten? Nee.
Daartussenin zaten ook nog ervaringen dat niks er op leek te wijzen dat ik lichamelijk niet goed zou worden en daardoor moest opgeven en de euforie van het finishen na 4 lekke banden; om mentaal zo sterk te zijn dat niet opgegeven heb.
Ik kan dus zeggen dat ik van alle markten thuis ben.
Mijn doel is altijd om met plezier iets te doen. Natuurlijk zijn er dan wel eens momenten dat het niet lekker gaat, dat het even niet leuk is. Dat mag ook. Dat hoort er ook bij. Maar de rode draad moet wel, in mijn geval, gezellig roze blijven. En niet zwart worden. Mijn lijn is de afgelopen weken richting zwart gegaan.
Almere 2015, je weet wel met die 4 lekke banden, alles klopte die dag. Ik was fit, had er lol in. Nog nooit zo goed gezwommen, geen zwak moment op de fiets…en superlekker gelopen. De hele puzzel viel in elkaar op die dag. Maar ja die lekke banden… Ik denk dat dat een reden is waarom ik nu zo graag nog een keer die hele triathlon wilde doen. Die dag voelt niet ‘af’. Maar zoals ik mij toen fysiek (en mentaal) voelde, ga ik nu niet evenaren. Mijn leven is totaal anders. Ik train een heel stuk minder. En ik rust drastisch minder. Ik merk dat ik vooral dat laatste nodig heb om vooruit te gaan. Rust is de belangrijkste training die er is. Wanneer ik na 4 uur fietsen thuis kom, heb ik een klein uurtje rust. In dat uurtje maakt Martijn zich klaar om te gaan trainen, eet ik wat en douche ik. Vervolgens is Vera wakker en krijgt zij haar verdiende aandacht.
Vorig jaar legde je haar op een kleedje op de grond en in de box. Ik ging er naast liggen of ze vermaakte zichzelf wel. Dat maakt, denk ik, dat ik mij vorig jaar een stuk fitter voelde dan nu. Toen begon ik ook pas half april weer met werken. Dat is nu ook wel anders. Ik ga de laatste tijd niet vooruit met trainingen. Het gevoel dat je sterker wordt is altijd een fijne bevestiging om te merken dat je goed bezig bent. Dat gevoel heb ik niet.
Ik heb ook als motto ‘als je het niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt’. We zijn nu een aantal maanden onderweg waarin ik het geprobeerd heb. En het lukt niet.
Eigenlijk is het ook te zot voor woorden dat ik er om heb moeten huilen, slapeloze nachten heb gehad. Om iets wat leuk zou mogen zijn, iets waarvan ik wil genieten. Misschien is het geen falen. Falen zou zijn wanneer ik koste wat het kost door ga, mezelf en ons gezin voorbij loop om uiteindelijk ergens uit te stappen omdat ik mentaal en misschien ook fysiek niet sterk genoeg blijk te zijn.
Dit jaar dus geen hele. Wel de hele halve.
Wie weet over een jaar of 5 weer een keer de langste afstand!
Ik kan mij je piekeren en dubben heel goed voorstellen. Heb dat zelf ook een keer gehad.
Maar het is de juiste beslissing!! Daarbij……de halve doet echt niet onder voor de hele hoor!!
Veel plezier en succes bij je trainen!!!
Dank je wel Geziena!
Mentaal op je best als je erkent en handelt naar hoe je er voor staat.
Mijn triathlon ervaringen halen het in de verste verte niet bij die van jou maar één ding hebben zeker geleerd hierbij, je leert jezelf heel goed kennen!
Begrijpelijk een moeilijke keuze maar wel een goede. Beter veel plezier met een 70.3 dan een 140.6 met ellende, toch?
Veel plezier en succes,
Jan
Dank voor je reactie! Het is wel een Challenge hé, dus geen 70.3 😉
Goed dat je een beslissing hebt genomen! Lijkt mij lastig als je graag wil maar het lichaam wordt niet sterker. Rust zoals je voorheen had is er met een dreumes helaas niet meer bij. En van de halve ga je misschien wel meer genieten
Dank je wel Anita!
Ik snap je twijfels Maryvonne. Heb vorige week ook de knoop doorgehakt door me af te melden. Slapeloze nachten heb ik daarvan gelukkig niet gehad. Daar heb ik er vorig jaar al te veel van gehad en dat is niet goed voor je fysieke en mentale gesteldheid. 🙂
Met een baan en een klein kind heb je al zo veel ballen hoog in de lucht te houden dat een schema volgen voor een hele een stuk minder eenvoudig maakt dan weleer. Komt wel weer. En voor nu genieten van de minder lange afstanden.
Dank voor je lieve woorden!