Twee keer een halve maakt ook een hele?

Twee keer een halve triathlon doen dit seizoen maakt ook een hele, toch? De beslissing voelt nog altijd een beetje gek en toch is het goed. Ik ervaar een stuk meer ontspanning, train weer met plezier en -niet geheel onbelangrijk- ik kan weer genoeg uitrusten. Wanneer je beide werkt en sport is het makkelijk om voldoende rust te pakken. Wanneer je een kindje hebt, werkt en sport is het ook te combineren, alleen genoeg rust pakken na de trainingen is wat ingewikkelder wanneer die ander ook zo graag sport. Ik kwam er in elk geval niet genoeg aan toe.
Voor mij is die rust juist belangrijk. Waar een normaal mens (wat is normaal…) opstaat in de ochtend met 10 energielampjes die gaan branden, gaan er bij mij maar 7 branden. Overgehouden aan een periode met chronische vermoeidheid. Ik kan er prima mee omgaan, maar had niet verwacht dat de balans anderhalf jaar na het krijgen en hebben van een kind er nog niet altijd is. Aangezien ik wel meer zou willen dan ‘alleen voor de finish gaan’ is de keus de halve ook goed.

Ter voorbereiding op de hele triathlon zou ik de halve triathlon in Didam meedoen. Het mocht een stevige trainingsprikkel worden. Nu deed ik ook mee, maar met een andere insteek; plezier en ontspanning.
Geheel zonder verwachtingen stond ik aan de start. Het was een groot startveld. Groter dan ik mij kan herinneren in 2012 en 2014. Omdat het in Huizen goed ging door de middenpositie vooraan te kiezen, deed ik dat nu ook.

Na het startschot kwam ik in de bekende wasmachine terecht. Blijkbaar lagen er een aantal mannen voor mij die niet hard genoeg zwommen om vooraan te starten. Zo hard als ik kon heb ik eerst geprobeerd er doorheen te zwemmen. Dat lukte niet en het aantal trappen en klappen wat ik daarbij kreeg was ook niet fijn. Gaatjes links en rechts zoeken dan maar. Elke keer als ik dacht op te schuiven, kreeg ik weer een trap of klap van iemand naast me. Ik kreeg gewoon geen ruimte. Erg balen. Pas op weg naar de 2e boei werd het wat rustiger om mij heen. Ik zag wel al dat ik niet zo erg vooraan lag in het veld. Jammer, maar het is niet anders. Ik lag op iemand zijn voeten. Elke keer als ik een poging deed om diegene voorbij te gaan, ging hij harder zwemmen. En ook als ik zijn voeten aanraakte, ging hij enorm schoppen en harder zwemmen. Ik ben er achter blijven liggen en heel gemeen vaak op zijn voeten getikt. Wie niet opzij wil, moet maar voelen, dacht ik nog even. Ik heb in elk geval veel energie bespaard! In nagenoeg dezelfde zwemtijd als 2012 en 2014 sta ik op de kant. Toch niet zo slecht gezwommen als ik dacht.

Na een prima wissel stap ik op de fiets. De benen willen niet echt draaien. Ik schakel wat lichter en denk dat ik er even in moet komen. Of zo. Onderweg word ik aan alle kanten ingehaald. Ook legen een aantal mannen hun neus of mond wanneer ze mij nog maar net gepasseerd zijn. Bedankt voor die gore klodders!
Het eerste rondje van 20 kilometer ging met 32km/u gemiddeld. Heel prima! Helaas voelt het de rest van de weg alsof iemand mijn zadel vasthoudt. Het tempo daalt naar 30,7km/u gemiddeld. Dat kan veel beter. Ik zie een beetje op tegen het lopen. De laatste tijd gaat dat wisselend. En na zo’n zwaar fietsonderdeel is het maar de vraag hoe het gaat. Ik fiets ongeveer dezelfde tijd als in 2014.

Ik neem ruim de tijd voor mijn wissel doordat ik compressietubes aan trek en ondertussen een enorme plas doe zittend op het nepgras… Ik begin met lopen en het voelt ontspannen! Zo fijn! Ik moet wel even een fijn ritme zoeken, maar als ik die eenmaal heb kan ik alle 8 rondjes ontspannen aftikken. Omdat het warm is neem ik bij de eerste drankpost de tijd om meerdere bekertjes water over mijn hoofd te gieten en een vers sponsje onder mijn petje te doen. Bij de tweede post wandel ik met een bekertje drinken door de post heen. Ik heb het geen moment te heet gehad, wel warm. Ik haal wat mensen in, mensen halen mij in. Af en toe een praatje onderweg. Zo vind ik het wel leuk onderweg.
Mijn looptempo is hetzelfde als in 2012, en maar 5 minuten langzamer dan 2014.

Met veel minder training presteer ik dus ongeveer hetzelfde, terwijl ik rustig aan deed! Zo’n constatering is heel fijn!

Na 5u15 en een beetje kom ik blij over de finish.

Nu lekker doortrainen naar de halve triathlon Almere. De afstand is dan iets langer en mag het van mij allemaal iets sneller met net zoveel ontspanning en plezier als in Didam!