De eerste dagen na mijn uitvallen bij de Challenge Roth voelde als een goede keus. Ik voelde me zo slecht op het loopparcours, dat ik het gevoel had gestrekt in het gras te eindigen. Dat vond ik een eng idee.
Zo halverwege die eerste week begon er wat te knagen. ‘Wat als ik bij een verzorgingspost rustig was gaan zitten en uitgebreid had gegeten? Misschien had ik dan wel door kunnen gaan en de finish kunnen halen? Had ik me meer op de omgeving moeten richten, zodat het slechte gevoel wat verdween?
Meteen ook de gedachte erover heen dat 30 kilometer nog heel ver was geweest met duizeligheid en dat ik dan waarschijnlijk weer bijna alles wandelend af had moeten leggen. Dat wilde ik niet. En aan ‘als-dan’ heb ik niks. Ik maakte op dat moment de keus. En op dat moment was dat de beste keus. Ik kon niet verder.
Aan het eind van de eerste week bekroop mij het gevoel dat ik gefaald had. Ik heb een goede voorbereiding gehad. Dat stak ik niet onder stoelen of banken. Ik was er juist heel blij mee en iedereen mocht delen in deze vreugde. Misschien had ik mezelf moeten indekken? Maar ja..waarmee? En waarom? Zodat ik achteraf op deze excuses terug had kunnen vallen? Zodat achteraf het stoppen meer begrip op had kunnen brengen? Of mijn finish nog beter was geweest dan het al geweest zou zijn?
Ik heb zo veel plezier gehad op de weg naar Roth toe. Natuurlijk ging niet alles even makkelijk. Maar daardoor haalde ik wel persoonlijke overwinningen. Zowel op fysiek als op mentaal vlak. Ik leerde nieuwe grenzen kennen. En ik leerde dat erover heen gaan ook kan en dat dat niet eng is. Maar wel goed om naar te luisteren.
Deze overwinningen deelde ik graag met jullie. Hopelijk haalde ik daardoor iemand over de streep om toch van de bank af te komen en zich in een sportief avontuur te begeven.
En dan op de dag dat het er uit mag komen…haal ik -met mijn positieve mond in de voorbereiding (althans zo verbasterde ik het afgelopen week)- de finish niet eens. Weer niet.
Vervolgens kreeg ik allerlei goed bedoelde adviezen om zo wel een keer de finish te halen. Auw..ik ben nu twee keer uitgevallen, maar laten we ook niet vergeten dat ik ook vier keer wel op een hele triathlon gefinisht ben. Dat ik van ver ben gekomen en dat ik enorm blij ben met wat ik kan.
Ook had ik het gevoel niet meer te kunnen sporten. Met name niet meer kunnen hardlopen. De drempel om weer te gaan had ik dan ook erg hoog gemaakt. Uiteindelijk ben ik met een groepje meegegaan en daar bleek dat ik het gelukkig nog kan.
De oorzaak waarom het zo slecht ging en waarom ik al meteen lege benen had? Geen idee. Ik zal er ook niet achter gaan komen. Mijn voeding was goed in orde, de trainingen waren prima. Hooguit de temperatuurswisselingen de week voor de wedstrijd en een paar vervelende reacties van steken van dazen.
Inmiddels ben ik weer wat aan het trainen. Het plezier is er nog steeds. De goede vorm is wel weg. Het trainen gaat niet zo makkelijk als een paar weken geleden. Wie weet komt dat wel weer.Ik heb nog altijd niet besloten of ik Almere wel of niet ga starten. Ik wil het wel, maar ik durf ook niet zo goed. Straks haal ik weer de finish niet of voel ik me weer zo beroerd. Dat maakt me wel onzeker.
Maryvonne