Carlo Pappot beleefde afgelopen zondag een fantastische dag in Frankfurt. Hij neemt ons mee in zijn wedstrijd!
Het staat er echt: Ironman Frankfurt 2016. Al bijna een jaar geleden schreef ik me in voor deze wedstrijd. Kort nadat ik de halve Ironman (70.3) wedstrijd in Kraichgau had gedaan. Frankfurt is een wedstrijd die erg snel vol is met de inschrijving, dus direct ’s middags bij openen van de online inschrijving zat ik klaar met de creditcard naast m’n toetsenbord.
De organisatie is slim genoeg om een maand ervoor een 70.3 wedstrijd aan te bieden, dat was dus weer Kraichgau. Omdat ik vorig jaar zo genoten heb tijdens die race schreef ik me dus in voor beide races.
Begin van het jaar start ik gebruikelijk met het zwemmen in een binnenbad; yughhh. Zwemmen in een chloorbad blijft voor mij echt een noodzakelijk kwaad. Zodra de watertemperatuur richting de twee cijfers gaat ben ik liever in mijn vertrouwde Vinkeveense plassen.
In september 2014 heb ik de hele triathlon in Almere gedaan. Daar leerde ik dat een goede voorbereiding wel voordelen biedt. Dus met een heus schema begon ik enthousiast aan de voorbereiding van IM Frankfurt. Dat ging een aantal weken best goed. Het voordeel van zo’n schema is dat je ook alle drie de sporten doet en niet alleen wat je leuk vindt of waar je zin in hebt.
Boem! Begin april was ik op zakenreis in de VS. Ook daar doe ik zoveel mogelijk om geen grote trainingsachterstand op te lopen. ’s Morgens vroeg ik was 1,5km vanaf het hotel toen ik niet goed oplette en mijn voet stootte tegen een put of opstaande tegelrand. Plat op m’n bek, opvangen op beide handen en een knie. Knie open en m’n handen wat kapot maar dat was het minste. Heftige pijn voelde ik in mijn onderarm ter hoogte van de elleboog. Ik moest echt even gaan zitten omdat ik gevoel had onderuit te gaan. Na minuutje voelde het wel wat beter. Ik wandelde richting het hotel. Echter na een tiental meters had ik het idee dat het allemaal wel meeviel. Ik draaide me om en heb nog 6km kunnen rennen. In de loop van de dag werd de pijn steeds heftiger. Uiteindelijk heb ik toch maar foto’s laten maken. Op de foto’s kon men niets zien dus niet zeuren, ibuprofen erin en doorgaan. Een week later was ik weer thuis. De pijn was nog vrij heftig en de arm was dik. Na een bezoekje aan het ziekenhuis bleek dat er dus toch wel een scheur in het bot zat!
De arts kon niets meer doen en verwees me door naar een fysio om ervoor te zorgen dat ik mijn arm zo goed mogelijk weer zou kunnen buigen en strekken.
Gelukkig is een goede vriendin van me fysio. Samen hebben we hard gewerkt om zo snel mogelijk weer in vorm te komen. Gedurende die periode heb ik oprecht getwijfeld of Kraichgau en/of Frankfurt wel haalbaar zou zijn. Buiten fietsen was geen optie omdat ik geen kracht had en dus te gevaarlijk zou zijn op fiets, de tacx bood uitkomst.
De hele maand april alleen wat korte loopjes kunnen doen en wat uurtjes tacxen. Pas half mei zat ik eindelijk weer buiten op de fiets. Een 60km en een 125km dat was het. Meer kilometers kon ik niet niet maken. Begin juni was dus daar de race in Kraichgau. Prachtige wedstrijd met mooi fietsparkoers. Dit jaar toch ruim een half uur van mijn vorige tijd af kunnen snoepen. Vooraf al besloten dat ik niet te veel in het rood zou moeten komen omdat het ook een trainingswedstrijd zou zijn voor Frankfurt.
Het herstel van Kraichgau ging prima en al snel kon ik verder gaan met mijn trainingen. Alles in goed overleg met de trainer en fysio. Nu zorgen dat ik heel blijf en in vorm ben begin juli.
Vrijdag 1 juli
Aan het begin van de morgen reis ik samen met m’n dochter Anouk (tevens triathlete) naar Frankfurt. We hebben er beide zin in, maar zijn toch ook wel zenuwachtig. Na uurtje of 5 rijden komen we aan bij het hotel en gaan zo snel mogelijk naar de finish locatie waar om half vier de briefing zou zijn. Voordat we naar de briefing gingen snel m’n startnummer en wisseltassen opgehaald. De briefing was praktisch gelijk aan die ik in Kraichgau heb gehad, geen specifieke parkoerstechnische zaken waren te melden.
Zaterdag was de dag voor de bike check-in en ook de bike en run bags inleveren. We hebben dat zo vroeg mogelijk gedaan zodat we daar geen stress meer over zouden hebben. Gedurende de rest van de dag nog wat leuke spulletjes gekocht op de expo. Verder een beetje relaxen. ’s Avonds op tijd naar bed omdat we om 4 uur in de ochtend de wekker hadden gezet. Redelijk geslapen maar opeens veel geschreeuw van buiten en toeterende auto’s op straat. Oja Duitsland heeft natuurlijk gewonnen op het EK. Nou, omdraaien maar weer en verder slapen.
Fuck! Om 4 uur gaat m’n wekker af en het eerste wat ik dacht was ‘fuck’. Later hoorde ik van Anouk dat ik het dus kennelijk hardop dacht. Oké raceday is daar dus snel je ochtendritueel afwerken en binnen 15 minuten liepen we op straat. Enerzijds andere triathleten en supporters en aan de ander kant het uitgaangspubliek met de bijbehorende dranklucht. Met shuttle bussen werden we naar het meer gebracht. Daar aangekomen de laatste check bij de fiets en de bidons geplaatst. Dan het grote wachten tot we mogen. Tegenwoordig doen ze bij sommige Ironman wedstrijden een zogenaamde rollingstart in plaats van massastart bij het zwemmen. Voor mij was het voor het eerst en ik moet zeggen dat ik het een fijne manier van starten is. Je gaat vooraf in een vak staan waar jouw verwachte eindtijd in valt. Elke twee seconden werden er 5 personen het water in gestuurd waardoor je meer ruimte hebt en in principe ook zwemt met andere in dezelfde snelheid wat echt wel fijn is. Na een eerste loop moesten we een landpassage doen en weer het water in voor de tweede en grote loop. Het zwemmen gaat mij redelijk goed af en na 1h15m stond ik op de kant en begon ik aan de lange loop naar de wissel. De tent zat bomvol dus omkleden (uittrekken wetsuit) deden we gewoon buiten. Vlug een gelletje naar binnen proppen en hop snel de fiets pakken.
Het fietsparkoers bestond uit een aanloopstuk van ongeveer 13km naar de finish locatie en daarna twee grote ronden ten noorden van Frankfurt. Het is een mooi parkoers met circa 1000hm in totaal. Er zaten een paar vieze klimmen in maar ik worstel en kom boven. Bij het ingaan van de tweede ronde stond mijn dochter weer enthousiast naast het parkoers. Dat gaf me wel weer een boost. Het tweede rondje had ik wel wat verval, ten eerste omdat ik toch wat weinig fietskilometers had gemaakt en ten tweede begon het op 140km behoorlijk te regenen. Het werd gewoon koud als je in je trisuit zit. Oppassen op het natte asfalt is ook wel belangrijk. Op zo’n 170km na de laatste beklimming begon ik er echt in te geloven dat ik het zou flikken. Die marathon zou ik ook nog wel redden. Bij de wisselzone snel de fiets afgeven en schoenenwissel.
De marathon bestaat uit 4 ronden langs beide oevers van de Main. Doordat het relatief korte ronden zijn stonden de posten wel aardig dicht op elkaar. Standaard begin ik altijd te snel met lopen ongeacht of ik daarvoor al bijna 8 uur bezig was. De eerste 3km liep ik binnen 6 minuten/km en dat is voor mij best hard. Besef was er al snel dus hop tempo wat omlaag en doe je best. Ook tijdens het lopen kregen we wat verkoeling vanaf boven. Op zich is dat met lopen geen probleem het is wel lekker eigenlijk. Op het einde van elke lus kregen we een haarelastiek, zodra je er 4 had wist je dat je naar binnen mocht. Ik heb betere marathons gelopen maar oké ik had er vrede mee. Ik wilde tenslotte ook normaal finishen. Mijn dochter had een speciaal pakket gekregen van mij waardoor ze achter de finish mocht komen en mij de medaille mocht uitreiken. Dan moet je wel normaal finishen en niet kotsend en boerend bij haar staan.
De finish bij een Ironman is altijd prachtig. De laatste tientallen meters tussen de hekken door over het tapijt en dan glorieus onder de boog door. Als je dan je dochter daar ziet staan dan kan je wel een stoere Ironman finisher zijn maar krijg je toch echt wel natte oogjes.
Nadat ik de medaille kreeg zijn we samen het atleten dorp ingegaan voor wat eten en drinken. Daar ook meteen familie en vrienden op de hoogte gebracht. Veel vrienden waren gedurende de dag al via Facebook door vriend Aad op de hoogte gehouden van mijn vorderingen. Aad is echt een topper om dat te doen, thanks.
En dan is het gewoon klaar! Je haalt je tassen en je fiets op en loopt terug naar je hotelkamer. De fiets hoefde niet in de auto te staan maar mocht gezellig mee de kamer op, hij had tenslotte ook goed z’n best gedaan.
Concluderend mag ik zeggen dat we een topweekend gehad hebben met een prachtig slot op de zondag. Hopelijk kan ik Anouk over een X aantal jaar begeleiden met haar Ironman race in Frankfurt.
Voor de cijferfreaks:
Zwemmen: 1:15:39
Fietsen: 6:27:26
Lopen: 5:04:14
Totaal: 13:00:43