Nieuwsgierig

Er gebeurt niet zo heel veel op deze blog pagina. Er valt ook eigenlijk niet zo heel veel te schrijven. Of toch wel? Inmiddels zijn we alweer 2 maanden verder. Dat betekent ook 2 maanden waarin mijn lijf weer behoorlijk verandert is. Van een ieniemienie bolletje naar een heuse zwangerschapsbuik nu. Al hoor ik nog steeds dat het bescheiden is. Ik heb het een tijdje vervelend gevonden dat mensen alleen maar vonden dat ‘het’  zo klein was. Of alles wel goed ging daar binnen. Alles gaat goed, en nu kan ik er om lachen wanneer ik weer iemand kan laten schrikken door te vertellen hoe weinig weken ik nog maar hoef.

Kun je nog wel sporten? Ja, ik kan nog sporten. Althans, ik noem het nu ‘bewegen’.
Tot week 36 heb ik kunnen ‘hard’lopen. Met ruim 34 weken liep ik nog een 10 kilometer bij de Sinterklaasloop in Almere. Beetje ver wellicht in mijn toestand. Ik voelde mij goed, het waren twee rondjes van 5 en prachtig weer. Het volmaken van het clubkampioenschap lonkte toch ook wel; Ik maak graag iets af waar ik aan begin.
Zoals geschreven was het heerlijk winters weer. Zonnetje, niet te koud, weinig wind. Dat het twee rondjes van 5 kilometer waren, hielpen ook erg mee in de beslissing te starten. Als ik in de eerste ronde al ongemakken zou ervaren (harde buiken, duizelig, hoge hartslag), dan zou ik uitstappen. Doordat er ook 15 kilometer werd gelopen, zou ik ook niet als laatste lopen. Daardoor had ik ook het gevoel dat wandelen onderweg ook prima kon. Bij de start ging ik uiteraard iets te hard weg, zoals altijd. Ik werd toch een beetje meegenomen door de rest van de startende groep hardlopers. Al snel het tempo laten vieren. In een steady tempo liep ik kilometer na kilometer weg. Na een kilometer of 4 heb ik even gewandeld. Waarom weet ik eigenlijk niet eens meer. Misschien omdat ik al tijden niet meer zo’n eind achter elkaar gelopen had? Een psychologisch minuutje dus 😉 Ik kon het tempo van circa 9 kilometer/uur weer oppakken. Ik had het idee nog wel enigszins florisant er bij te lopen…maar als ik bepaalde foto’s terug zie, dan zie ik echt duidelijk dat mijn rompspieren niet meer veel deden. Niet zo heel gek ook. Het laatste stukje zakt het tempo wel behoorlijk, maar dat mag de pret niet drukken. Martijn loopt het laatste stukje mee en ik finish met een grote glimlach in 1:07. Missie geslaagd, geen ongemakken en sneller dan ik van te voren had bedacht. Ook geen restklachten (behalve wat spierpijn..).

Twee weken later doe ik, voor de fun, nog mee met de foute kersttruien loop. Een door de Pop Up Runs Almere georganiseerde loop door het centrum van Almere. Hier word ik nog tweede ook! Niet vanwege de snelheid, wel voor de ena-foutste kersttrui (die ik zelf in elkaar knutselde!). Tijdens de laatste 400 meter van deze loop krijg ik pijn in mijn rechterbeen en aan de rechterkant van mijn bekken. Dat is balen! Na de loop kan ik nauwelijks op mijn rechterbeen staan en strompel ik naar huis. ‘Misschien was dit wel de laatste keer, deze zwangerschap, dat ik gelopen heb’, schiet door mijn hoofd. Ik wilde heel graag hardlopend 2016 uit gaan, maar sinds de foute kersttruienloop heb ik niet meer kunnen hardlopen. Voor mij voelt het wel gek om niet bewust een laatste keer hardgelopen te hebben, maar ik ben ook blij dat het zo lang goed gegaan is.
Nu blijkt dat een bandje (één van de zovele bandjes die je bekken ‘aan elkaar houdt’) wat overbelast is. Gelukkig geen scheefstanden. Rustiger aan doen, niet op 1 been staan en niet te veel traplopen is het advies. Na 3 weken opvolgen van de adviezen, lijkt de pijn af te nemen. Helaas is > 15 minuten wandelen ook nog te belastend. Heel soms…dan lijkt het weg en dan hoop ik nog 1 keer een klein stukje te lopen buiten, maar na 4 passen joggen in de woonkamer is het alweer gevoelig. Een rondje over de markt wandelen lijkt zelfs ver weg.

Niet te lang getreurd: Gelukkig doe ik aan triathlon en blijven er nog twee sporten over! Zwemmen en fietsen! Dat kan ik nog goed doen. Alles gaat niet meer zo snel, maar dat geeft niks. Ik geniet er van dat ik nog buiten bezig kan zijn, dat ik lekker kan dobberen in het water. Ik probeer elke dag een uur aan beweging te krijgen. Ik krijg vaak de opmerking dat ik nu ook wel rust mag nemen, maar de hele dag op de bank gaan hangen is gewoon niet aan mij besteed. En de voordelen van actief zijn gedurende de zwangerschap, wegen voor mij meer op dan complete rust. Daar is genoeg over te vinden; o.a. minder kans op zwangerschapsdiabetes, minder kans op een keizersnee, een vlottere bevalling en sneller herstel na de bevalling.

Als ik onderweg ben en het voelt niet fijn, dan keer ik ook net zo makkelijk weer om. Wanneer ik het koud heb tijdens het zwemmen, omdat ik niet hard genoeg kan zwemmen, dan ga ik eruit. Dan maar wat korter. Het is gewoon fijn te kijken naar wat nog wel lukt in plaats van te kijken naar wat niet meer gaat.

En ook hier levert het weer komische situaties op. Zo deed ik 29 december mee met een 100 x 100 meter zwemmen. Normaal gesproken zou ik 100 keer meedoen en dan elke 1 minuut 45 seconden starten. Dat red ik nu echt niet meer. Dus ik had mij opgegeven voor de 2 minuten startgroep en dan maximaal 50 keer. Iedereen vertelde vooraf wat de ervaring was met zoveel keer 100 en hoe hard iedereen dacht te zwemmen. Leuk detail: ik was al met het trappetje (ja ook dat doe ik tegenwoordig!) het water in gegaan, dus niet iedereen had mijn buik gezien. Er werd besloten dat ik wel op kop mocht. Prima! Na 5 keer vond ik het wel mooi en nam Bas de kop over. Na 5 keer ging ook hij van kop af en niemand wilde echt voorop. Ik was inmiddels wel warm gedraaid en ben 10 keer voorop gegaan. Ik kon zo’n beetje 1’45 zwemmen per 100 meter. Heerlijk om weer even zo’n steady ritme te voelen. Daarna lekker achteraan en de laatste 5 mocht ik weer voor. 50 keer gehaald! Hoppa! In mijn hoofd kon ik nog wel door, maar ik ben verstandig geweest; mijn lijf had er genoeg van. Het grappig was dat ik toen het water uit ging en een aantal dames hun monden open vielen. Ze hadden helemaal niet gezien dat ik zwanger ben! Hilariteit alom, maar ook bewondering dat ik dit nog kan. Ik doe het niet voor de bewondering, maar het is wel leuk om te horen 🙂

En zo beweeg ik wat aan door de week. Ik fiets vaak mee met Martijn zijn hardlooptrainingen (hij heeft nog nooit zoveel gelopen 😉 grapje!), ik fiets wekelijks met een vriendin en de andere dagen fiets ik voor mezelf. Elke dag een uur wat doen. Dubbele trainingen, waar ik ‘vroeger’  mijn hand niet voor omdraaide, lukken soms wel en soms niet. Vandaag ben ik wat moe. Druk weekend gehad en dat hakt er dan toch wel in. Vanmorgen lekker gezwommen, maar of fietsen vanmiddag nog lukt…Het zonnetje trekt wel!

Ik kan terugkijken op een heel mooi bijzonder 2016. Begonnen met een mooie reis door Thailand. Nog meer kunnen genieten van de kleine dingetjes, trouwen, zwanger worden, sporten met lieve mensen…en nu uitkijken naar onze baby. Ik ben zo nieuwsgierig! Het wordt vast de mooiste baby van de hele wereld! Nog even geduld…