Alweer bijna 10 weken geleden is Vera in ons leven gekomen.
Mijn laatste blog schreef ik op 2 januari. Ik had die ochtend nog gezwommen en in de middag nog gefietst. Onderweg kreeg ik wat harde buiken, maar dat had ik wel vaker. Teken dat ik rustiger moest fietsen. Zo gezegd zo gedaan. Waarschijnlijk was de bevalling toen al begonnen… Om 2:10 in de nacht zijn de vliezen gebroken en na een korte, doch heftige, bevalling hebben we Vera voor altijd in onze armen mogen sluiten om 6:12 op 3 januari. Letterlijk gesport tot het laatste moment. Iets wat ik zelf niet voor mogelijk had gehouden.
Na de bevalling was ik moe, maar ik voelde me ook fit. Weinig bloedverlies gehad. Naar de supermarkt wandelen, om beschuiten en roze muisjes te halen, mocht niet van de kraamhulp 😉
Ik heb me aan haar advies gehouden om de eerste week veel te liggen en boven te blijven. Het was even wennen, maar uiteindelijk ook wel heel lekker om in de watten gelegd te worden.
Na twee en een halve week moest ik even frisse lucht halen. Martijn stuurde mij er eigenlijk ook op uit. Even geen zorg voor Vera, even iets anders doen. Ik heb de fiets gepakt en een klein uurtje gefietst.
Je zou denken…die conditie is er nog wel na ruim twee weken niks gedaan te hebben. Viel dat even tegen! Later sprak ik een oud-collega en hij zei heel treffend dat ik al die maanden gewend was om op een bepaalde manier adem te halen. Steeds hoger, omdat Vera steeds meer ruimte in nam. Die ruimte heb ik weer terug gekregen en ik moest echt weer wennen om weer naar mijn buik adem te halen. Nu nog vergeet ik het af en toe.
Sindsdien ben ik weer twee keer in de week een uurtje aan het fietsen. Niet hard en daardoor ook niet ver, maar dat maakt niet uit. Ook fiets ik samen met Vera. We hebben een Thule Chariot Cheetah op de kop getikt. Hiermee kunnen we hardlopen of fietsen. Vera vindt het heerlijk in de fietskar. Er hangt een speciale ‘babysling’ in. Dit is een hangmatje waar de baby goed vastgemaakt ligt. Door de hangmat ervaart ze geen schokken wanneer we over hobbels gaan. Ze wordt lekker heen en weer gewiegd en ligt bijna altijd de hele weg te slapen.
Die uurtjes met de fietskar zijn echte krachttrainingen met wind tegen! Ik hoef niet meer te trainen voor de tijdrit in april 😉
Na vijf weken begon het al te kriebelen om weer te gaan hardlopen. Ik kreeg verschillende goed bedoelde adviezen van mensen om mij heen. De één had het over 6 weken wachten, de volgende over 3 maanden, weer iemand anders raadde aan een half jaar te wachten. Uiteindelijk doe ik toch wat ik wil, waar ik mij goed bij voel met in achtneming van de medische kennis die ik heb. Net als de hele zwangerschap eigenlijk. De eerste keer heb ik 10 keer 1 minuut ‘hard’ gelopen. Dat viel heel niet tegen. Voor ik weer wilde hardlopen heb ik toch gewacht op de nacontrole bij de verloskundige.
Tijdens de hele zwangerschap zijn mijn buikspieren nagenoeg bij elkaar gebleven. Misschien wel omdat ik veel schuine buikspieroefeningen gedaan heb? Of door mijn kleine buik? Dit zorgt er voor dat je -bij geen klachten als incontinentie of pijnklachten aan bekken- alweer sneller actief mag worden.
De verloskundige vertelde dat zij net nascholing had gehad over ‘sportende zwangeren en daarna’. Wanneer de vrouw voor en tijdens de zwangerschap actief is gebleven is het lichaam gewend aan een bepaalde spanning op de spieren en banden. Wanneer ik drie maanden (wat geadviseerd wordt aan vrouwen die willen beginnen met sporten na de zwangerschap) niet zou sporten zou al die spanning weg zijn en dat komt voor mij niet ten goede van het opbouwen. Dit, in combinatie met de buikspieren, maakte dat de verloskundige mij juist aanmoedigde weer te gaan beginnen met hardlopen. Niet elke dag en heel rustig opbouwen. Dat ben ik dan ook aan het doen.
En zwemmen…tja dat pak ik redelijk makkelijk weer op. De eerste vier banen voelden heel erg raar. Ik was echt even het evenwicht kwijt in het water. Alsof ik zwabberde door het water. De tweede zwemtraining was dat zwabberende gevoel weg en kwam het watergevoel alweer terug. Ik kan nu in de benen van mijn voorganger mijn oude tempo even zwemmen, maar de echte tempo hardheid is er nog lang niet. Dus ook hier weer rustig aan opbouwen.
Goed luisteren naar mijn lijf. Nog meer dan voorheen.
Vera is een makkelijke baby. Ze huilt alleen als er iets is. Bij honger gaat de sirene binnen 5 seconden van 0-100. Alsof we haar iets aan doen en we zijn natuurlijk ook niet snel genoeg met eten voor haar! Haha! Ze leert inmiddels goed slapen in haar ledikantje overdag. Dit maakt dat ik dan boven op zolder op de tacx kan fietsen. Daarbij heb ik dan geen tv nodig, want ik heb het mooiste uitzicht op de babyfoon voor me.
’s Nachts slaapt ze nog bij ons op de kamer. Maar de weken verschillen wel heel erg. Vorige week liet ze steeds 6 uur tussen de nachtvoedingen…deze week is dat weer terug naar 3 a 4 uur. Het zal wel een fase zijn, waarvan we er de komende jaren nog wel 1000 van tegen gaan komen 😉
Doordat er nog niet echt een duidelijk ritme is in de nacht, heb ik ook een wisselend energievoorraadje voor de dag. Dit betekent dat ik de ene dag wel een uur kan fietsen en de andere dag is 10x 2 minuten hardlopen al veel. Twee sporten op 1 dag heb ik nu twee keer gedaan….en pffff….waar ik voorheen mijn hand niet voor omdraaide moet ik nu echt weer in groeien.
Dat is ook hetgeen wat ik de komende tijd ga doen op sportgebied: langzaamaan weer groeien. Wennen aan een nieuw ritme, kijken naar wat wel lukt, genieten van in beweging zijn. Eigenlijk wat ik altijd al deed, maar nu samen met Vera. En dat voelt goed.
Ik geniet heel erg van mijn meisje. Dat vrolijke snoetje wanneer ze wakker wordt en ons ziet. We ‘kletsen’ hele verhalen met elkaar. En als ze helemaal ontspannen bij mij ligt dan smelt ik helemaal.
Ik ben verliefd…